خبرگزاری ایرنا :
کشورهای اندکی توانسته‌اند سینمای خود را به یک صنعت تبدیل کنند و صادرکننده محتوا به دیگر کشورها باشند؛همان‌هایی که‌از استودیوهای پر امکانات بهره‌مند هستند و در عین توجه به ساختار و بهره‌گیری از تکنولوژی، توجه به ایده‌پردازی و نگارش فیلمنامه دارند. نگاه این کشورها به متن خیلی سخت گیرانه‌تر از انتخاب کارگردان و سایر عوامل است. کشورهایی نیز مانند ایران هستند که سینمایشان بیشتر جنبه هنری دارد و صرفا برخی از فیلم‌ها با معادلات نامعلوم می‌توانند به سوددهی برسند. ممکن است بهترین فیلم یک دهه کمتر از یک کمدی پر ایراد، فروش داشته باشد و یا یک فیلم اجتماعی ناگهان معادلات را بر هم بزند.
یکی از عوامل مهمی که سینمای ایران نمی‌تواند به پویایی برسد و دستاورد اقتصادی تاثیرگذاری در کشور داشته باشد، به تصمیمات تهیه کنندگان وعدم توجه آنان به ساخت آثار برمی‌گردد که نتیجه آن آرشیو شمار قابل توجهی از فیلم‌ها و حالا برنامه و سریال‌هایی است که هم تهیه‌کننده می‌داند اثرش توانایی رقابت در بازار اکران و پخش را نخواهد داشت و هم کمتر پخش کننده‌ای رضایت به پخش آن می‌دهد. گاهی در این فیلم‌ها حضور ستاره‌های گران‌قیمت نیز دیده می‌شود، اما با اکران آن‌ها شاید تنها اکران افتتاحیه قابل قبول پخش‌کننده باشد و در ادامه با واکنش‌های مخاطبان در فضای مجازی، عیار و کیفیت آن اثر برای مخاطبان بالقوه سینما و فرهنگ آشکار می‌شود.
فیلمنامه یکی از ارکان مهم و اصلی یک فیلم است، اما جدا از آن باید از برخی تهیه‌کنندگان سوال کرد که هدفشان از ساخت این آثار چیست؟ این تهیه‌کنندگان با تامین سرمایه فیلم توسط سرمایه‌گذار، مسئولیت فروش یک اثر را بر عهده نمی‌گیرند و تنها به فکر سودشان در زمان تولید هستند. به عبارتی به دلیل این که دغدغه‌ای برای بازگشت سرمایه‌شان ندارند به اثری که تولید می‌کنند تعصبی هم نشان نمی‌دهند و شاید ترجیح‌شان آرشیو یک اثر یا نمایش آن با هر کیفیتی در تبلیغ و پخش باشد.
البته خلا قانونی برای کنترل این وضعیت وجود دارد و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان سینمایی تدبیری برای هدفمند کردن تولید در نظر نگرفته است. تنها راه کنترل این روند شاید فعالیت پررنگ تهیه‌کنندگان کاربلد و هوشمند باشد که با ساخت پروژه‌هایی با هدف مشخص و دورنمایی روشن، مسیر فعالیت سینما را ترمیم کنند و باعث آن شوند که سایر رقبا و همکاران به فکر اصلاح روند خود باشند.
یک تهیه‌کننده باید بداند برای فیلمنامه‌اش چه میزان بودجه لازم است و آیا این بودجه را می‌تواند با سودش در زمان اکران به سرمایه‌گذار (که ممکن است خودش باشد) برگرداند یا این که با همفکری با کارگردان، بازیگرانی را دعوت به همکاری کند که تناسبی با فضای پروژه داشته باشند. حتی تهیه‌کننده می‌تواند به دورنمای فروش رایت اثرش به پخش‌کننده‌ها و پلتفرم‌های پخش آنلاین خارجی نیز فکر کند. برای پرواز تنها به بال نیاز نیست، شاید بال مصنوعی بتواند همان کارایی را داشته باشد، اما برای پرواز بی‌خطر و امن حتما بررسی جوانب و توجه به همه دغدغه‌ها و مسائل پیش رو لازم است.